Türkiye’de son 30 yılda sanayileşme alanında büyük yatırımlar yapılmış, üretilen yerli sanayi malları iç ve dış pazarlarda satılmaya başlanmıştır. Ancak sanayileşme yolunda önemli adımlar atan ülkemizde, tarımda çalışan nüfus azalmamış ülke genelinde % 35 ‘ler düzeyinde kalmıştır.

İmalat sanayi halen hammadde ve işgücü ihtiyacının yarısından fazlasını tarım sektöründen karşılamaktadır. Yani ülkemiz henüz tarıma bağımlı olarak sanayileşen bir tarım ülkesidir.

Gıda maddeleri üretimi açısından Türkiye dünyanın kendine yeterli ülkeleri arasında yer almaktaydı. Ancak yıllık nüfus artışının % 2.5 oranında yüksek olması, bazı yıllarda kuraklık, su baskınları vb. gibi olumsuz iklim koşullarının üretimi etkilemesi, birçok tarım ürününün ithalini de zorunlu hale getirmiştir.

Her ne kadar ülkemizde ciddi bir açlık sorunu yaşanmıyorsa da, halkımızın genellikle karbonhidrat ağırlıklı tek yönlü, dengesiz beslenmeyle karşı karşıya bulunduğu bir gerçektir. Yoğun nüfus baskısı, gelir dağılımındaki dengesizlik, köyden kente olan göçler ve yatırımların azalması, ülkedeki işsizlik sorununu kronik hale getirmektedir. Artan nüfusu besleyebilmek, sağlıklı ve dengeli beslenmede gerekli olan gıda çeşitlerini artırabilmek, işsiz kalmış insan sayısını azaltabilmek ve rekabet gücü olan bir ihracata yönelebilmek için topraksız çiftçimize ve iş arayan genç nüfusa sürdürülebilir yeni işletmeler kurmak zarureti vardır.

Tarımsal üretim dalları arasında bu amaca en uygun ve en geçerli uğraş “Arıcılık ” olmaktadır.

Zira ülkemiz; bal verimi yüksek çayır, mera ve yem bitkileri, endüstri bitkileri, meyve türleri, makilikler ve geniş çam balı üretim alanlarına sahiptir. Ülkemizde bal üretimi için uyun ekolojik koşullar, doğal kaynaklar ve analık için zengin bir potansiyel bulunmaktadır. Değişik iklim koşullarına sahip coğrafi bölgelerimizde yaklaşık 9.000 bitki türü bulunmakta ve dünyadaki ballı bitkilerin %75’i bu zengin floranın içinde yer almaktadır. Bu açıdan bakıldığında bütün bölgelerimizde arıcılık için zengin bir altyapının bulunduğu anlaşılmaktadır.

Ana Arı Satışı | Arıcılığın Ülke Ekonomisindeki Yeri

Arıcılık, toprağa bağımlı bir tarım kolu değildir ve bu nedenle, topraksız ve az topraklı çiftçiler için tek başına bir gelir kaynağı olabilmektedir.

Sınırlı bir sermaye ile yapılabilmesi, kuruluş ve işletme maliyetinin düşük olması, kısa zamanda gelir getirmesi, arı ürünlerinin kolayca pazarlanabilmesi ve arıcılıkta en büyük girdi olan kovan, arı ve damızlık materyalin yurt içinden sağlanması, arıcılığı cazip kılan önemli sebeplerin başında gelmektedir. Diğer taraftan arılardan elde edilen bal değerinin en az 20 katı, arıların tozlaşma yoluyla bitkisel üretim artışına da katkıları olmaktadır.

Ülkemizde, pazar değeri son yıllarda giderek artmakta olan polen, propolis, bal mumu, arı sütü ve arı zehiri gibi ürünlerin arıcılara yakın gelecekte bala eşdeğer bir gelir kaynağı olacağı anlaşılmaktadır. Ancak ülkemizde bazı nedenlerle son yıllarda fert başına düşen günlük bal tüketimi 2.80 gramdan 2.35 grama düşmüştür. Bal tüketimini artırmak ve bunu lüks besin maddesi olmaktan çıkarmak gerekmektedir.

Türkiye’de arıcılığı profesyonel anlamda yapan ve geçimini sadece arıcı-lıktan sağlayan 62.500 çiftçi ailesi vardır. Bu rakam yaklaşık olarak 400.000 kişinin sadece arıcılık yaparak yaşamını devam ettiği anlamına gelmektedir. Bunun dışında daha binlerce kişi, köy öğretmenleri, emekliler, hobi veya ek iş olarak amatör bir yaklaşımla arıcılık yapmaktadırlar.